Już na drugim spotkaniu z Zubrem powiedziałam mu, że mam takie schorzenie. Przyjął to do wiadomości, chociaż na początku nie miał pojęcia, na czym to w ogóle polega. Dopiero później zaczął szukać informacji w internecie. I zobaczył na własne oczy, jak wygląda depresja i mania. Podziwiam go, jest bardzo cierpliwy i wyrozumiały. Wychwytuje najmniejszą zmianę mojego nastroju. Czasem jest mi naprawdę głupio, że musi to znosić. On sam twierdzi, że z dwojga złego woli, kiedy mam obniżony nastrój. Przy manii (lub hipomanii, do tej pory nie wiem, gdzie leży granica między nimi) ledwo ze mną wytrzymuje. Musi mnie pilnować, żebym nie wydawała za dużo pieniędzy. Raz weszliśmy do centrum handlowego, bo Żubrowi się zachciało sikać. Poszedł do toalety i nie było go zaledwie 5 minut. Ja zdążyłam wejść do sklepu, znaleźć sweter i bluzkę i bez przymierzania wydać 120zł. Był na mnie zły. Często tak mam, że nie potrafię się powstrzymać, chcę kupić wszystko, co widzę (za to podczas depresji mam wstręt do zakupów). Zawsze po takim kompulsywnym kupowaniu mam wyrzuty sumienia i płaczę do poduszki, że przecież miałam oszczędzać. Dlatego już ustaliliśmy z Żubrem, że to on będzie trzymał nasze pieniądze w przyszłości i nimi gospodarował. Na szczęście, zdrowy rozsądek się jeszcze czasem we mnie odezwie i nie zaciągam długów. Drugim problemem jest moja gadanina. Uwierzcie, nikt nie jest w stanie mi przerwać. Ja z natury dużo mówię, ale kiedy mnie nosi, przestaję to kontrolować. I jest to bardzo męczące dla otoczenia. Potrafię mówić o wszystkim, nagle każda sprawa wydaje mi się interesująca. Do tego się wiercę i ciężko mi wytrzymać w jednym miejscu. Przy depresji znowu milknę i nieruchomieję. W obu przypadkach potrzebuję ciągłej uwagi i zainteresowania. Żubr ma ze mną ciężkie życie. Pociesza mnie to, że muszę mieć wiele zalet, które równoważą minusy płynące z choroby. W innym wypadku dawno rzuciłby to wszystko. Musi mnie kochać;)
I have already told Zubr about my illness on the second date. He was ok with that, although he had no idea how can it look like. He started looking for some information on the Internet later. And finally he found out what the depression and mania are. I admire him, he is really patient and understanding. He sees the smallest change of my mood. Sometimes I feel really bad because he has to stand it. He says that the lesser of two evils is depression. He can barely handle my mania (or hipomania, I still don't know where is the border between them). He has to keep an eye on how i am spending money. Once we have gone to the shopping centre because Zubr needed to pee. He has been in restroom just for five minutes. I had time for going to the shop, finding cardigan and blouse and spending 120 zl without trying on. (120 zl is about 20 pounds but it's quite a lot for polish standards- when you earn the minimum you have to work for 24 hours to have so much money.) Zubr was angry with me. I often can't control myself, I want to buy everything I can see (but when I have depression I'm having some kind of distaste for shopping). After that compulsive buying I'm always conscience-stricken and I cry because I should save money. So we decided with Zubr that he will keep our money in the future. Fortunately, my common sense is tingling and I don't contract debts. The second problem is my talkativeness. Believe me, no one can stop me. I'm naturally a chatterbox but when I'm getting overexcited I can't control it. And this is really tiresome for my friends and family. I can talk about everything, every issue seems to be important. Apart from that, I wriggle all the time and I can't sit in one place. During depression I'm falling silent and becoming motionless. In both these cases I need a permanent attention and interest. Zubr has got a hard life with me. It comforts me that I must have a lot of virtues which balance all the bipolar disorder problems. Otherwise he would drop everything and leave me alone. He must love me;)
No comments:
Post a Comment